به عقیده علمای شیعه و اندیشمندان اسلامی پس از رسول اکرم(ص) و معصومین، حضرت ابوالفضل العباس(ع) یکی از عالم‌ترین، فقیه‌ترین، عارف‌ترین، فرزانه‌ترین و شجاع‌ترین افرادی است که تاریخ اسلام بلکه تاریخ جهان به خود دیده است؛ نگاه و برخورد ایشان با امام حسین(ع) فقط صرف ارتباط برادرانه نبوده است؛ بلکه او با نگاه امام زمان و ولی خود با ایشان برخورد می‌کردند. در تمام مراحل زندگی نهایت احسان و ادب را در حق برادر خود رعایت می‌کردند و همیشه در اندیشه حمایت و دفاع از امام زمان خویش و یاری سیدالشهدا(ع) بودند.
بسیاری از مردم در فتنه انتخاب امام و ولی الهی، شکست خورده و سیه رو می شوند و ایمان واقعی نمی آورند. این مسئله ای است که در آیات قرآنی به آن اشاره و تاریخ اسلام بر آن گواهی و شهادت می دهد.
در هر زمانی، تعداد اندکی از مردم توانستند در آخر ضمن شناخت امامِ زمانِ خود، در رکاب ایشان بمانند. که حضرت عباس(ع) الگوی کاملی برای این ولایت‌پذیری است.
موضوع ولایت‌مداری حضرت عباس(ع) باید مورد تأکید جامعه باشد، پیروی از راه امام و پیشوای جامعه بسیار نقش‌آفرین است که باید درس بزرگی برای شیعیان باشد.
حضرت عباس(ع) هیچ کاری را بدون اذن امام حسین (ع) انجام نمی‌دادند؛ به عنوان مثال وقتی حضرت عباس (ع)دیدند افراد زیادی به شهادت رسیدند، گفتند به من اجازه می‌دهید به میدان بروم؟ امام حسین(ع) گفتند آب برای کاروان تهیه کن و برو! ایشان با اینکه در تمام عمر مبارک خود، مرد جنگی بودند و در رزم پهلوان، به میدان نرفتند و به حرف ولی به میدان رفتند. در آخر با وجود اینکه به دنبال آب می‌روند و دستشان قطع می‌شود، اما در مقاتل آورده‌اند که ایشان فرموده‌اند قسم به خدا اگر دستان مرا قطع کردید از دین و امام خودم دست نمی‌کشم!
و این تنها یک مثال از اطلاعت امر ایشان است.
